Rekte al la artikolo

Cent jaroj da Esperanto-kongresoj

<<  [959]  >>

Irina Simmonds

Irina Simmonds 'defilas' tra la jubilea kongreso en Bulonjo-sur-Maro, Francujo, okazinta dum la paska semajnfino en marto.

La bulonja kongreso estis arde atendata de mi. Mi antauĝuis la eventon pro ĝia rareco kaj neripetebleco, ĉar mi ne plu antaŭvidas centjariĝojn de la unua Esperanto-kongreso en proksima estonteco (almenaŭ en mia vivo). Kaj, certe, pli ol kvincent Esperanto-parolantoj en malgranda franca urbo devus alporti neripeteblan etoson. Mi estis tiom ekscitita, ke eĉ duobla antaŭpago por la loĝado, kiun mi elpoŝigis pro eraro de la turisma oficejo, ne malaltigis mian entuziasmon. La celo restis same dezirata kaj atendata.

Do, mi volis esti en Bulonjo, mi venis en Bulonjon. La unua afero, kiu renkontis min en la halo de la bulonja stacidomo, estis granda ŝildo kun la vorto 'Esperanto' sur si. Certe estis agrable konstati, ke la kongreso estas anoncata. Poste evidentiĝis, ke informon pri la kongreso eblis trovi en multaj lokoj de la urbo kaj, laŭ la promeso de la urbestro, ĝi restos por la tuta jaro. Uzante mapon kaj helpon de hazarde renkontitaj kongresanoj, mi atingis la kongresejon, sufiĉe proksiman al la stacidomo.

La ejo mem havis du salonojn por prelegoj kaj diskutrondoj. En la ĉefa koridoro aranĝis sin Vinilkosmo kun centoj da k-diskoj, dum malgrandan ĉambron en la unua etaĝo okupis la libroservo de Espéranto-France, kiu ne estis, fakte, tiel populara kiel la libroservo de SAT-Amikaro, kiu prezentis kelkcentojn da libroj kaj okupis grandegan spacon en la teretaĝo. Se vi hazarde decidus pasigi kvin minutojn en la libroservo, mi garantius, ke vi estus perdita tie minimume unu horon.

La plej atentinda programero certe estis la inaŭguro, kiu okazis en la sama urba teatro, kie cent jarojn antaŭe Zamenhof salutis partoprenantojn en la unua kongreso. La konstruaĵo, plene renovigita de ekstere, konservis interne la etoson de la pasinta jarcento.

Partopreni la solenan malfermon estis invititaj oficialuloj: la urbestro de Bulonjo, la vicprefekto de la distrikto de Bulonjo, la prezidanto de la Departementa Konsilio de Pas-de-Calais, la ĉefkonsulo de Pollando en Lille, kaj Louis-Cristophe Zaleski-Zamenhof, nepo de L. L. Zamenhof.

Bildo

Kongresanoj 'defilas' tra Bulonjo: ŝajne ili interpretis iom larĝe la difinon en PIV: 'marŝadi laŭvice aŭ laŭkolumne, precipe en parado'.

(Pli granda bildo)

Kiel ĉiu malfermo ankaŭ tiu ĉi enhavis multe da paroladoj, aplaŭdoj, tradukoj en Esperanton kaj el Esperanto; sed tio estis nur la unua parto de la inaŭguro. Poste la evento translokiĝis sur la stratojn de la urbeto. Ĉiuj kvincent partoprenantoj solene kune kun muzikistaro 'defiladis' (laŭ la kongresa libro) al la Zamenhof-placo, kie estis almetitaj bukedoj al la busto de L. L. Zamenhof kaj estis daŭrigitaj paroladoj.

Post la ceremonio ĉe la busto ĉiuj 'redefiladis' (laŭ la kongresa libro) al la urbodomo, kien kongresanoj estis invititaj de la urbestro por ĝui malavaran bufedon; sed por ĝui la bufedon necesis elteni pluan horon da paroladoj. La plej fortaj poste vere ĝuis, ĉar la kvalito de la bufedo estis vere bona.

La ĉefa kongresa temo estis 'Esperanto: perspektivoj post 100 jaroj da renkontiĝoj'. Certe preskaŭ ĉiuj prelegoj iamaniere respondis al la temo, pritraktante la perspektivojn de la lingvo. Mi ne povas ne mencii prelegon, kiu allogis la plej grandan kvanton da aŭskultantoj, de Claude Piron: 'Esperanto: kiaj perspektivoj jarcenton post la unua kongreso?'

Bildo

Ĝuiga parto de ĉiu kongreso estas la ekskursoj: ĉi tie Brian Moon interpretas por franceparolanta bierfaristo, kiu pro la mano antaŭ la buŝo miras pro la ĉeesto de tiom da esperantistoj.

Dum la prelego Piron donis sian opinion pri estonta internacia lingvo. Laŭ li la angla lingvo ne povos resti en pozicio de la internacia, ĉar angleparolantaj landoj perdas sian iaman potencon. Kiu scias? Povas esti, ke post kvindek jaroj ni ĉiuj parolos la ĉinan; sed povas esti, ke la mondo faros unu paŝon antaŭen al la planitaj lingvoj. Ĝuste tiam Esperanto havos grandan ŝancon.

Piron provis instigi ĉeestantojn esti pli optimismaj rilate al Esperanto kaj la Esperanto-agado. Tre plaĉis al mi la vortoj, kiujn li uzis en la prelego: 'Kial ni ofte diras: Esperanto fiaskis; Esperanto ne sukcesis? Kial ni ne diras: Esperanto ankoraŭ ne venkis / sukcesis, ktp?'

Tre popularaj estis posttagmezaj ekskursoj tra la urbo kaj al la haveno; aparte populara estis tuttaga ekskurso en sudorientan Anglujon 'laŭ la paŝoj de Zamenhof'.

Entute la kongreson eblas nomi sukcesa kaj memorinda por partoprenantoj el la 22 diversaj landoj.

Ĉi tiu artikolo aperis en La Brita Esperantisto de aŭtuno 2005.

<<  [959]  >>